Co góra myśli o dole?

Większość z nas podróżuje, aby uchwycić jak najwięcej z nowych miejsc. To nas nie różni – różni nas definicja wspomnianego chwytania chwil w owych miejscach. Można to robić na kilka sposobów; najbardziej popularnym jest „zwiedzanie” miejsc tego zwiedzania wartych. Niekiedy jest to tak intensywne i skomasowane, że na nic innego już nie starcza czasu. Jest jednak i druga możliwość; zwiedzanie poprzez podglądanie. I to jest moja ulubiona forma. Podglądam zachowania ludzkie, porównuję zastaną kulturę z własną. I próbuję to zachować w postaci fotografii. Nie można tego zdefiniować, jako „street art” czy reportaż – to, co robię, ma mi pozwolić zapamiętać własne przemyślenia.

W Japonii było trudno. Japończycy robią wszystko, aby się nie wyróżnić, żeby (czasem) nie pokazać swojej indywidualności. I to nie tylko turystom, ale (jak się
wydaje) przede wszystkim sobie nawzajem. Ubiór, mimika, fryzura, nawet sposób poruszania się – wszystko jest takie samo. Są to jednak pozory, bowiem potrafią być
nieprawdopodobnie eklektyczni w swoim zachowaniu. O ile tylko nikt ich nie widzi.

Wszystkie górne zdjęcia zostały wykonane pomiędzy 20 marca a 4 kwietnia 2024 roku w Japonii. Zdjęcia dolne pochodzą z lat 2014–2024.

Czarno-biały charakter zdjęć jest moim sposobem upamiętnienia dwóch wielkich Artystów, fotografów japońskich: Nobuyoshiego Arakiego oraz Iheiego Kimury.

Radosław Wróbel